“Bij het ontwerpen van producten of (digitale) diensten mag je de menselijke maat niet uit het oog verliezen.” Met deze uitspraak kun je het moeilijk oneens zijn. Het is echter nog niet zo gemakkelijk om de daad bij het woord te voegen. Want de vraag is hoe je dit dan aanpakt.
Om mensen centraal stellen in het ontwerp van (digitale) producten en diensten is het echte gesprek nodig. Waar vragen, doorvragen, luisteren en ‘tussen de regels door luisteren’ de kwaliteit bepaalt van inzichten.
Toen Gebruiker Centraal mij vroeg een blog te schrijven over ‘de menselijke maat in overheidsdienstverlening’ bekroop me een gevoel van vertwijfeling. Hadden we hier niet zo’n beetje alles over gezegd? Had ík er nog iets aan toe te voegen? Is er nog hoop voor de menselijke maat bij de overheid?
De menselijke maat? Voor mij gaat die over balans. Want wat goed is voor iedereen – zoals de aanpak van de klimaatcrisis – vraagt soms offers, investeringen en aanpassingen van individuele mensen of specifieke groepen. Die kunnen of willen die last niet altijd dragen. En wanneer mensen in publieke dienstverlening tussen wal en schip vallen, botst publieke waarde op de ‘mens in de massa’.
Wanneer iemand onvoldoende geld heeft om van te leven dan kan bij de gemeente een bijstandsuitkering worden aangevraagd. Dat gebeurt vaak als iemand werkloos is, maar geen recht meer heeft op een WW-uitkering. Sinds 2015 zijn gemeenten verantwoordelijk voor de uitvoering van o.a. Werk en Inkomen, zoals verwoord in de Participatiewet.
